Εκατοντάδες χιλιάδες για την πεζογέφυρα μόνο για… «φιγούρα»
Ο Θαν. Μουσόπουλος θίγει την ιστορική και «ρομαντική» πλευρά της περιοχής
Μπορεί ο Δήμος Ξάνθης να ανήκει στο Δίκτυο Πόλεων με Ποτάμια, έχοντας μάλιστα την θέση της γραμματείας στην νέα θητεία του διοικητικού συμβουλίου, μπορεί να δαπανήθηκαν πολλές εκατοντάδες ευρώ για την δημιουργία της νέας πεζογέφυρας που ενώνει την Παλιά Πόλη με τη συνοικία Σαμακώβ, η χρηστικότητα της οποίας περιορίζεται σε… ερωτευμένους που «κλειδώνουν» με κλειδαριές την αγάπη τους και πετούν το κλειδί στον Κόσυνθο, μπορεί να υπάρχει ένας απαράμιλλης ομορφιάς «πνεύμονας» οξυγόνου στην «καρδιά» της Ξάνθης, εντούτοις καμία παρέμβαση δεν έχει γίνει μέχρι σήμερα στην περιοχή που ξεκινά από τα γνωστά «παπάκια» και συμπεριλαμβάνει το «νησάκι», την γέφυρα του Σαμακώβ και το αλλοτινό «στολίδι» πολιτισμού, ιδανικό για περίπατο στην μητέρα φύση, Μονοπάτι της Ζωής που το «Δίκτυο Λόγου και Πράξης» παρέδωσε το 2011 στον Δήμο Ξάνθης.
Μια περιοχή, που σύμφωνα με πληροφορίες της «Θ» υπάρχει μεν στο «πλάνο» της νέας διοίκησης του Δήμου Ξάνθης για αξιοποίηση, άγνωστο όμως το «πότε»…
Για το Μονοπάτι της Ζωής, το Δίκτυο Λόγου και Πράξης αλλά και την ευρύτερη περιοχή που παραμένει στα «αζήτητα» μίλησε στην «Θ» ο συντονιστής του Δικτύου Λόγου και Πράξης, κάτοικος της Παλιάς Πόλης, φιλόλογος και συγγραφέας κ. Θανάσης Μουσόπουλος.
«ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΠΤΑΕΤΙΑ ΤΗΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ ΣΤΗΝ ΕΠΤΑΕΤΙΑ ΜΕΧΡΙ ΣΗΜΕΡΑ – ΕΓΚΑΤΑΛΕΛΕΙΜΜΕΝΟ ΤΟ ΜΟΝΟΠΑΤΙ ΤΗΣ ΖΩΗΣ»
Πιο αναλυτικά ο κ. Μουσόπουλος, εξήγησε στην «Θ» ότι «η Ξάνθη είναι ευλογημένη για πολλούς λόγους και νομίζω ότι ένας από τους λόγους αυτούς είναι ότι διέρχεται μέσα από την Ξάνθη ένα Ποτάμι που έχει μεγάλη ιστορία. Είναι συνδεδεμένη η περιοχή του Κοσύνθου (το Τσάι όπως έλεγαν οι παλιοί Ξανθιώτες) με πολλά πράγματα που έχουν σχέση με την ανθρώπινη παρουσία και τον ανθρώπινο πολιτισμό. Θυμάμαι ένα βιβλίο που είχα γράψει παλιά. Ο Κόσυνθος μαζί με την Ξανθίππη αποτελούν ένα πολύ ωραίο ρομαντικό, μυθολογικό ζευγάρι και η Ξάνθη θα ήταν σε θέση να αξιοποιήσει και το ένα και το άλλο. Θα περιοριστώ στο ένα, γιατί το άλλο θα πρέπει να μας προκαλέσει το ενδιαφέρον (αναφέρομαι τα Βυζαντινά Τείχη και στα Σπήλαια της Ξάνθης που αποτελούν μια άλλη πολύ ενδιαφέρουσα πλευρά η οποία είναι μάλλον και αυτή ξεχασμένη). Εμείς όταν ήμασταν μικρά, δεν πηγαίναμε τόσο εύκολα στην θάλασσα, όπως κάνουν σήμερα οι νέοι. Κάναμε τα πρώτα μπάνια μας στο Ποτάμι και ήταν πάρα πολύ ενδιαφέρουσα αυτή η επαφή μας με την φύση. Είχα την ευτυχία το 2010 να γνωρίσω και να συνεργαστώ με έναν άνθρωπο που καθόρισε πολλά πράγματα και στην ζωή μου αλλά και στην πόλη της Ξάνθης γενικότερα. Αναφέρομαι στον Γιώργο Κωτούλα. Έναν άνθρωποι ευαίσθητο, άνθρωπο της προσφοράς που έγραφε πολύ ωραία ποιήματα αλλά ήταν και πάρα πολύ ικανός να οργανώνει πράγματα, να ενώνει ανθρώπους και να προχωρεί σε έργα. Ένα από αυτά τα έργα είναι το Μονοπάτι της Ζωής το οποίο στην συνέχεια (το 2010) πέρασε στην «αγκαλιά» του Δικτύου Λόγου και Πράξης που δημιουργήσαμε και στην συνέχεια έγιναν πάρα πολλά πράγματα. Το πρώτο είναι ότι αξιοποιήθηκε όλος αυτός ο μακρύς δρόμος παράλληλα στο Ποτάμι και οι Ξανθιώτες που δεν ήξεραν αυτήν την περιοχή μπορούσαν να την περπατήσουν και να την χαρούν. Έγιναν πολλά έργα με την οργάνωση του Γιώργου Κωτούλα (που είχε την σύλληψη και το όραμα) και του Μιχάλη Δερμετζόπουλου, όπως το θεατράκι στο Μονοπάτι της Ζωής. Αυτό νομίζω ότι ήταν από τα πιο σημαντικά πολιτιστικά έργα που έγιναν την περίοδο εκείνη στην πόλη μας. Κάθε Καλοκαίρι υπήρχαν πολλές εκδηλώσεις ποίησης, θεάτρου, μουσικής και όχι μόνο. Και το ενδιαφέρον ήταν ότι το «Δίκτυο Λόγου» δεν ήθελε να λανσάρει, να προβάλλει και να παίζει τον ρόλο του μεσολαβητή πολιτιστικών εκδηλώσεων. Το «Δίκτυο Λόγου» ήταν κυρίως παραγωγός και ο παραγωγός πολιτισμού είναι πολύ σημαντικός γιατί δεν μας ενδιαφέρει μόνον να βλέπουμε, αλλά να συμμετέχουμε και να δημιουργούμε. Και έτσι κάθε Καλοκαίρι στο θεατράκι είχαμε πάρα πολλές εκδηλώσεις. Επίσης κάτι ακόμη που έγινε είναι και το Εκκλησάκι στο τέλος του Μονοπατιού που είναι αφιερωμένο στον Άγιο Γεώργιο και στον Αρχάγγελο Μιχαήλ. Στους δυο πρωτεργάτες του Μονοπατιού. Στις 4/3/2017 εντελώς ξαφνικά έφυγε από την ζωή ο Γιώργος Κωτούλας και σκέφτομαι ότι αυτήν την στιγμή μιλούμε για δύο επταετίες. Η μια ήταν η επταετία της δημιουργίας και η δεύτερη από τότε που έφυγε ο Γιώργος μέχρι σήμερα… Μαζί με το Μονοπάτι παραδώσαμε μπροστά στην πλατεία και έναν πολύ ωραίο χώρο αφιερωμένο στους Φιλέλληνες. Είχα πει τότε – καθώς είχα την τιμή και την χαρά να είμαι ο συντονιστής του Δικτύου – να το παραδώσουμε στον Δήμο γιατί δεν είναι δικό μας. Δυστυχώς, όπως βλέπω κατά καιρούς, είναι εγκαταλελειμμένο πολλές φορές το Μονοπάτι και υπάρχουν πολλοί φιλότιμοι σύλλογοι νέων και μεγαλύτερων ανθρώπων που δραστηριοποιούνται και καθαρίζουν το Μονοπάτι. Γιατί σε αυτό πηγαίνουν πάρα πολλοί – κυρίως νέοι αλλά και άνθρωποι που δεν ξέρουν την Ξάνθη – και βλέπουν έναν τόσο ωραίο χώρο ανάμεσα στο νερό, στην φύση, στα πουλιά αλλά – δυστυχώς – λερώνουν και χρειάζεται καθαριότητα. Νομίζω ότι καλό θα ήταν ο Δήμος – γιατί με την νέα Δημοτική Αρχή έχουμε μια ανανέωση του ενδιαφέροντος για τους χώρους της πόλης μας – να περιλάβει στην φροντίδα του και αυτόν τον χώρο».
«ΚΑΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟΝ ΤΟ ΜΟΝΟΠΑΤΙ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΟΙ ΓΕΦΥΡΕΣ ΚΑΙ ΟΙ ΟΧΘΕΣ ΤΟΥ ΠΟΤΑΜΟΥ – ΤΟ ΒΑΣΙΛΕΙΟ ΤΩΝ ΑΒΔΗΡΩΝ, ΕΦΤΑΝΕ ΜΕΧΡΙ ΕΔΩ»
Επίσης ο ίδιος σημείωσε ότι «δεν είναι βέβαια μόνο το Μονοπάτι. Από την Γέφυρα που είναι ο Δημοτικός Κήπος, τα πάρκα, έχουμε ένα πολύ ωραίο χώρο στον οποίο μπορούν να πηγαίνουν τα παιδιά του Δημοτικού, του Γυμνασίου, του Λυκείου και να κάνουν τον περίπατό τους εν είδει σχολικής δραστηριότητας, να κάνουν εκδηλώσεις, όπως μια ποιητική βραδιά (φέτος έχουμε τα 50 χρόνια από τον θάνατο ενός μεγάλου Θρακιώτη Ποιητή του Κ. Βάρναλη) κλπ. Το ίδιο και οι σύλλογοι. Γιατί όταν λειτουργούσε το «Δίκτυο Λόγου» τα 7 χρόνια, είχαμε μια πολύ καλή συνεργασία με πολλούς συλλόγους και θυμάμαι με συγκίνηση τις ποιητικές βραδιές που κάναμε στις Γιορτές Παλιάς Πόλης μακριά από τα σουβλάκια, τις κάπνες και τις φωνές, σε αυτόν τον χώρο πολιτισμού. Και μέσα σε όλο αυτό θα πρέπει να ενταχθούν και οι γέφυρες και οι όχθες του Ποταμού και βέβαια κάθε τι που συνδέει τον άνθρωπο με το παρελθόν, με το παρόν και κυρίως με το μέλλον. Όλη αυτή η περιοχή, όταν ολοκληρωθούν σε μια συνεργασία του Δήμου, της Μητρόπολης και άλλων φορέων που είναι σχετικοί, θα μπορούσε να είναι ένας χώρος προβολής, με ένα έντυπο, με όλες αυτές τις δυνατότητες που δίνουν τα ΜΜΕ. Πρέπει να πω ότι όσοι έχουν επισκεφθεί αυτόν τον χώρο τον θυμούνται και ξανάρχονται αλλά και εμείς πρέπει να συγκεντρωθούμε και να κάνουμε πράγματα. Η Παλιά Πόλη, είναι η αρχαία πόλη. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι από εδώ περνούσε η Εγνατία Οδός, ότι από εδώ περνούσαν οι αρχαίοι, οι Μακεδόνες, οι Θράκες και ότι το Βασίλειο των Αβδήρων έφτανε μέχρι εδώ. Δεν ήταν το χωριό που ξέρουμε σήμερα. Ήταν όλος ο κάμπος, μέχρι τους πρόποδες της Ροδόπης. Όλα αυτά πρέπει να μπουν και να αποτελέσουν ένα πλαίσιο μέσα στο οποίο μπορεί να αναπτυχθεί ο πολιτισμός. Φανταστείτε ότι έχουμε δημιουργήσει στο Μονοπάτι, ένα μικρό αμφιθέατρο και το όνειρο του Γιώργου Κωτούλα ήταν να έρχονται φοιτητές από το Τμήμα Περιβάλλοντος του πανεπιστημίου μας και να μπορούν να κάνουν μαθήματα μέσα στην φύση».
Πηγή https://www.thraki.com.gr/ 14/5/2024
