Με αφορμή ένα παλαιότερο διαδικτυακό άρθρο που ζητάει την γνώμη των αναγνωστών για το αν θα έπρεπε να καταργηθούν ή όχι οι εθνικές παρελάσεις, πολλές σκέψεις και προβληματισμοί κατέκλυσαν το μυαλό μου. Όσο περνούν τα χρόνια όλο και αυξάνονται οι φωνές που ζητούν κατάργηση των μαθητικών και των στρατιωτικών παρελάσεων. Κάποια από τα βασικά επιχειρήματά τους είναι είτε ότι δεν έχουν νόημα, είτε ότι οι μαθητές αναγκάζονται να συμμετέχουν παρά τη θέληση τους.
Πολλοί είναι ακόμα εκείνοι που βλέπουν αυτήν την ημέρα ελληνικές σημαίες στα μπαλκόνια και δυσανασχετούν ή κάνουν αρνητικά σχόλια, βλέπουν κάποιο επίκαιρο άρθρο ή κάποια σχετική ταινία και τα προσπερνούν. Ακόμα περισσότεροι είναι αυτοί που μένουν αδιάφοροι. Τα τελευταία χρόνια, μάλιστα, οι παρελάσεις έχουν μετατραπεί σε μέρες που ένα μέρος του λαού ή κάποια κόμματα εκφράζουν την οργή τους για την πολιτική κατάσταση της χώρας.
Και φυσικά δεν μπορώ να μην αναφέρω τις υπερβολές κάποιων που όχι μόνο αντιδρούν αρνητικά σε καθετί επετειακό, αλλά χαρακτηρίζουν εθνικιστές, φασίστες ή ακόμα χειρότερα ταυτίζουν συμπολίτες τους, που, για παράδειγμα, έχουν κρεμάσει την ελληνική σημαία έξω από το σπίτι τους ή νιώθουν κάποια εθνική υπερηφάνεια, ως ψηφοφόρους συγκεκριμένων πολιτικών κομμάτων.
Όλα τα παραπάνω, σε συνδυασμό με μία βόλτα που έκανα στο δρόμο σήμερα (28η) και είδα μερικά τέτοια παραδείγματα, με έκαναν να αναρωτηθώ ποιος άλλος λαός μοιάζει σε αυτό το θέμα με εμάς. Ποιος άλλος λαός αδιαφορεί έτσι για την πρόσφατη ιστορία του ή διχάζεται σε παρόμοιες περιστάσεις. Άλλη μια ιδιαιτερότητα, για την οποία ξεχωρίζουμε (αρνητικά όμως).
Oι παρελάσεις δεν χρειάζεται να καταργηθούν. Είναι μόνο ή θα έπρεπε να εκλαμβάνονται ως ένα γεγονός συμβολικό, που να διατηρεί στη μνήμη μας τι έγινε σαν σήμερα και να μάς προβληματίζει για το που βρισκόμαστε τώρα. Άλλωστε, από το γυμνάσιο και μετά, δε θυμάμαι να είναι υποχρεωτικό για τους μαθητές να παρελαύνουν αν δεν το θέλουν. Δεν χρειάζονται ούτε υπερβολές, ούτε πολλά λόγια είτε από την μία είτε από την άλλη πλευρά, αλλά ακόμα και αν αυτά γίνονται από ορισμένους, δε θα πρέπει να μάς επηρεάζουν. Δεν είναι οι παρελάσεις το πρόβλημα, αλλά η στάση μας απέναντι σε τέτοια γεγονότα. Δεν είναι εθνικιστικό να βγάλεις την ελληνική σημαία στο μπαλκόνι δύο φορές το χρόνο. Εθνικιστικό είναι να την χρησιμοποιείς συνεχώς με την ψευδαίσθηση ότι σε κάνει περισσότερο ή λιγότερο πατριώτη.
Ας αφήσουμε πια στην άκρη τη διχόνοια και το διχασμό, που μάς έτρωγε και μάς τρώει τα σωθικά διαχρονικά στην ιστορία μας. Ας θυμηθούμε όχι μόνο τις ηρωικές πράξεις του ελληνικού λαού στο έπος του ελληνοϊταλικού πολέμου, αλλά και ότι εκείνη την εποχή – έστω και για μικρό χρονικό διάστημα – ενώθηκαν όλοι οι Έλληνες για έναν κοινό σκοπό: την ελευθερία τους. Ας παραμερίσουμε έστω για μία μέρα του χρόνου, όπως την 28η Οκτωβρίου, τον αρνητισμό από την σκέψη μας και ας μην επιτρέψουμε να διαδέχεται κάθε θετική σκέψη μια αρνητική.. Ας κρατήσουμε μια μέρα του χρόνου, για να νιώσουμε εθνικά υπερήφανοι, μονιασμένοι, αλλά και προβληματισμένοι για την νοοτροπία μας. Ας είναι η 28η μια μέρα, που θα θυμόμαστε τις θετικές αλλά και τις αρνητικές πτυχές της ελληνικής ιστορίας.
Εξάλλου δεν νιώθετε κενοί όταν σχεδόν καθημερινά διαπληκτίζεστε με κάποιον για πολιτικά, ιστορικά ακόμα και αθλητικά θέματα; Δε σάς φαίνεται ανώφελο να χρησιμοποιούν κάποιοι την εθνική επέτειο σαν αφορμή για επιπλέον πολιτικές αντιπαραθέσεις; Δεν είναι οξύμωρο και γελοίο να πανηγυρίζουμε και να νιώθουμε εθνικά υπερήφανοι για το όχι του πρόσφατου δημοψηφίσματος και να το συγκρίνουμε με αυτό του ’40; Δεν είναι ανούσιο να διατηρούμε τον εθνικό διχασμό και να αδιαφορούμε για την ιστορία μας;
Υ.Γ.1 Όποιος την ιστορία του την ίδια δεν ξέρει, το πώς και το γιατί εδώ και τρεις χιλιάδες χρόνια, στης αμάθειας το σκοτάδι μένει και ζει μονάχα απ’ τη μια στην άλλη μέρα. (Γκέτε)
Υ.Γ.2 Μην ξεχνάς ποτέ το παρελθόν. Μπορεί να το ξαναχρειαστείς στο μέλλον. (Μάλκολμ Μπράντμπερι)
{Πηγή δημοσίευσης: https://www.upatras.gr/, του Βασίλη Μπουρολιά, περιοδική έκδοση Πανεπιστημίου Πατρών @UP, 2η περίοδος – τεύχος #37 Οκτωβρίου 2017}