Σε μια ιστορική απόφαση η οποία εξυπηρετεί τον εθνικό σχεδιασμό και αφαιρεί από την λίστα των διεκδικήσεων του Τούρκου Προέδρου Ταγίπ Έρντογάνο ζήτημα των μουφτήδων της Θράκης, ήχθη το Συμβούλιο της Επικράτειας με την υπ’ αριθμ. 2101/19 απόφαση της Ολομελείας του.
Δια αυτής της αποφάσεως όπως γράφει η «Εστία» το Ανώτατο Ακυρωτικό Δικαστήριο καταρρίπτει το επιχείρημα της Τουρκίας ότι είναι δυνατή η εκλογή Μουφτή από την μειονότητα επειδή το προέβλεπε η Συνθήκη των Αθηνών, με το επιχείρημα ότι η νεώτερη της Συνθήκη της Λωζάννης που προβλέπει το μειονοτικό καθεστώς στην Θράκη την καταργεί με τα άρθρα 37-45.
Επισημαίνει επίσης ότι η Σαρία, ο ιερός νόμος του Κορανίου, εφαρμόζεται στην Ελλάδα για τους μουσουλμάνους της Θράκης, επειδή η Ελληνική Δημοκρατία το επιθυμεί και όχι επειδή της επεβλήθη.
Το ΣτΕ, βεβαίως εξηγεί ότι τυχόν νέα απόπειρα της Τουρκίας να πραγματοποιήσει εκλογές σε τζαμιά για την ανάδειξη μουφτήδων όπως το 1990 είναι καταδικασμένη να πέσει στο κενό, καθώς βάσει της αποφάσεως της Ολομελείας εκλογές δεν μπορούν να γίνουν, επειδή θα είναι αντισυνταγματικές.
Το ΣτΕ κατέληξε σε αυτήν την απόφαση, την στιγμή που ο Έρντογάν στην τελευταία συνάντησή του με τον Κυριάκο Μητσοτάκη στο Λονδίνο έθεσε ζήτημα εκλογής Μουφτήδων και πάλι (όπως είχε πράξει και στο παρελθόν επί Τσίπρα), αγνοώντας ο επιχείρημα ότι η Συνθήκη των Αθηνών που προέβλεπε εκλογές ίσχυε πριν από την Ανταλλαγή τών πληθυσμών όταν ζούσαν στην Ελλάδα 700.000 μουσουλμάνοι.
Το ΣτΕ με αφορμή προσφυγή του πρώην νομίμου μουφτή Ροδόπης Τζεμαλή, ο οποίος εξέπεσε του αξιώματος λόγω ορίου ηλικίας (αυτό προσέβαλε), γνωμοδότησε και για το θέμα της απαιτήσεως της Τουρκίας γιά εκλογές αλλά και για το νομικό καθεστώς της Σαρίας και για την συνταγματικότητα της εκλογής Μουφτήδων υπό το πρίσμα και προσφάτων αποφάσεων του Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων.
Και κατέληξε σε ένα εντυπωσιακό σκεπτικό που δίδει το δικαίωμα στον Πρωθυπουργό Κυριάκο Μητσοτάκη να το επικαλείται για να θέσει εκτός διαπραγματεύσεως παρά τις επιδιώξεις Έρντογάν το μείζον αυτό θέμα.
Με την σκέψη 13 το Δικαστήριο υπενθύμισε τις τέσσερις συμφωνίες που διέπουν το νομικό καθεστώς της μειονότητος. Ήτοι:
- Την Συνθήκη των Σεβρων, η οποία υπεγράφη στις 10 Αυγούστου 1920 μεταξύ της Βρεταννικής Αυτοκρατορίας, της Γαλλίας, της Ιταλίας και της Ελλάδος «περί προστασίας των εν Ελλάδι μειονοτήτων». Με αυτήν συνεφωνήθη η Ελλάς «να λάβη προς τους μουσουλμάνους πάντα τα αναγκαία μέτρα όπως κανονίση συμφώνως προς τα μουσουλμανικά έθιμα τα του οικογενειακού δικαίου και της προσωπικής καταστάσεως αυτών. Επρόκειτο για υποχρεώσεις “διεθνούς συμφέροντος υπό την εγγύηση της συμφωνίας των Εθνών’’».
- Η Συνθήκη εκυρώθη με το ν.δ.23/8/1923 μαζί με την Συνθήκη της Λωζάννης (Α238/25.8.1923) και αυτοτελώς (A311/30.10.1923).
- Την Συνθήκη περί Θράκης μεταξύ συμμάχων και Ελλάδος που υπεγράφη στις 10 Αυγούστου 1920 με την όποια μετεβιβάσθη η Θράκη από την Βουλγαρία στην Ελλάδα.
- Την Συνθήκη της Λωζάννης μεταξύ Μεγάλης Βρεταννίας, Γαλλίας, Ελλάδος, Ιταλίας, Ιαπωνίας, Ρουμανίας, του βασιλείου Σέρβων, Κροατών και Σλοβένων και της Τουρκίας. Και αυτής οι διατάξεις εθεωρήθησαν «διεθνούς ενδιαφέροντος».,
- Την Σύμβαση Ανταλλαγής μεταξύ ελληνικών και τουρκικών πληθυσμών (ΝΔ 23-25/8/1923).
{Πηγή δημοσίευσης: https://elthraki.gr/, 18/12/2019}
