100 χρόνια «παρόντες», οι 2000 οι Αρμένιοι της Ξάνθης

Με αφορμή το τριήμερο εκδηλώσεων – Τ. Καραογλανιάν: «Συνεχίζουμε τις δράσεις και τις εκδηλώσεις μας και εξωτερικεύουμε τις διεκδικήσεις μας»

Η Αρμενική Κοινότητα της Ξάνθης, ο Δήμος Ξάνθης και η Περιφερειακή Ενότητα Ξάνθης, θέλοντας να τιμήσουν τη μνήμη αυτών των χιλιάδων Αρμενίων που έζησαν και δημιούργησαν στην πόλη μας, αλλά και με το βλέμμα στραμμένο στο αύριο της ελπίδας, της δημιουργίας και της ειρηνικής συνύπαρξης λαών και πολιτισμών, διοργανώνουν ένα τριήμερο εκδηλώσεων από τις 24 έως τις 26 Μαρτίου που είναι και η ημερομηνία που η Αρμενική Κοινότητα της Ξάνθης δημιουργήθηκε και πήρε υπόσταση επίσημα με την σφραγίδα της, σύμβολο πλέον της εκατονταετούς παρουσίας και δράσης της στην Ξάνθη.

Τακβόρ Τακβοριάν, Άννα Αλτουνιάν, οικογένεια Μισιριάν και πολλά ακόμη πρόσωπα και οικογένειες Αρμενίου άφησαν το έντονο «στίγμα» τους στην Ξάνθη.

Για την πρόοδο της κοινότητας από την ημέρα αναγνώρισής τους και μετέπειτα αλλά και την προσφορά τους στην οικονομική και όχι μόνον ανάπτυξη του τόπου, από τότε μέχρι σήμερα, μίλησε στην «Θ» ο πρόεδρος της Αρμενικής Κοινότητας Ξάνθης κ. Τακβόρ Καραογλανιάν.

«ΠΑΡΟΝΤΕΣ ΑΠΟ ΤΟ 1922 ΜΕΧΡΙ ΣΗΜΕΡΑ ΜΕ ΘΕΤΙΚΟ ΠΡΟΣΗΜΟ»

Πιο αναλυτικά, ο ίδιος εξήγησε ότι «η παρουσία μας στην Ξάνθη, έχει μόνον θετικό πρόσημο. Οι πολλοί Αρμένιοι (περίπου 850 οικογένειες, δηλαδή περίπου 3000 άτομα) ήρθαν το 1922. Νωρίτερα, μετά τις σφαγές του 1897 επί Αμπντούλ Χαμίτ Σουλτάνου είχαν καταφτάσει εδώ κάποιες οικογένειες. Μένουν περίπου 100 άτομα και σε αυτά, προστέθηκαν περίπου 850 αρμενικές οικογένειες από διάφορα μέρη της Μικράς Ασίας, μαζί με τους Μικρασιάτες και τους Πόντιους αδελφούς που κυνηγήθηκαν μετά την ήττα του πολέμου της Μ. Ασίας. Το 1923, αγόρασαν με χρήματα που μάζεψαν μεταξύ τους,  το οικόπεδο που στεγάζει ακόμη την Εκκλησία μας και το Σχολείο, όπως έγινε σε όλη την διασπορά, για να υπάρχει η θρησκεία και η γλώσσα που χαρακτηρίζει έναν λαό. Άρχισαν επίσης να λειτουργούν οι φιλανθρωπικές οργανώσεις μας που στήριζαν και τα ορφανά και τις ελλιπείς οικογένειες που ήρθαν εδώ και το 1923 πήραμε την επίσημη σφραγίδα του ελληνικού κράτους και αναγνωριστήκαμε ως Αρμενική Κοινότητα Ξάνθης. Εν τω μεταξύ, υπήρχε ήδη μια καπνική εταιρεία του Τακβόρ Τακβοριάν (το σημερινό «Π») ο οποίος διέθεσε ένα χώρο όπου γίνονταν οι συγκεντρώσεις των νέων και καλύπτονταν οι εκκλησιαστικές ανάγκες. 

Το 1926, έγιναν τα Θυρανοίξια της Εκκλησίας μας, της Παναγίας της Θεοτόκου όπου μεταφέρθηκε από την πατρίδα η καμπάνα. Είχαμε τρεις ιερείς εδώ, που λειτουργούσαν εναλλάξ. Δίπλα είναι το Σχολείο όπου πήγαιναν τα παιδιά που διδάσκονταν από υψηλού επιπέδου δασκάλους, με ιδιαίτερη μόρφωση, που ήρθαν από την Μ. Ασία. Πρέπει να επισημάνω μέσα στους εκπαιδευτικούς, την παρουσία της Άννας Αλτουνιάν, που είναι η πρώτη δασκάλα μουσικής του Μάνου Χατζιδάκι και η φωτογραφία της κοσμεί το «Σπίτι του Χατζιδάκι». Η περίοδος αυτή, μέχρι και το ’40 που ξεκινά ο πόλεμος, είναι μια πάρα πολύ καλή περίοδος, μεγάλης άνθισης του αρμενισμού εδώ (χορωδίες, μαντολινάτα, ποδοσφαιρικές ομάδες, λέσχες κλπ). Είχαμε πέντε γιατρούς, πέντε φαρμακεία, εμπόρους, τεχνίτες κλπ. Παντού οι Αρμένιοι την τάση να είναι δουλευταράδες και προκομμένοι. Μέχρι τον πόλεμο, έφυγαν αρκετές οικογένειες σε Αργεντινή, Γαλλία, Αμερική κ.α και μετά τον πόλεμο, το ’47 έγινε μια προσπάθεια να πάνε προς την Σοβιετική Αρμενία και έτσι έμειναν εδώ περίπου 40 οικογένειες».

Διαβάστε εδώ ολόκληρο το άρθρο: 

{Πηγή δημοσίευσης: https://www.in.gr/, 17/3/2021}